Wieża rycerska w Siedlęcinie

oczątki osady Siedlęcin sięgają XIII wieku, a pierwsza wzmianka o niej pojawia się w 1300 roku. Wówczas wieś znajdowała się w księstwie jaworskim i stanowiła własność książęcą. W 1312 roku władzę w księstwie objął Henryk I, młodszy syn Bolka I, którego żoną była Agnieszka, córka króla Czech Wacława II.

W latach 1313-1314, na niewielkim wzniesieniu przy przeprawie przez rzekę Bóbr, książę jaworski Henryk I wzniósł murowaną wieżę mieszkalno-obronną, pełniącą funkcję książęcej siedziby i kontrolującą szlak handlowy z Jeleniej Góry do Lwówka. Wieża zbudowana została z kamienia na planie prostokąta o wymiarach 20,2 x 15 metrów. Miała cztery nadziemne kondygnacje oraz piwnice. Dolne partie murów osiągały grubość do 3 metrów, zmniejszającą się ku górze. Na szczycie wieży znajdował 

fot. ZeroJeden, V 2005

się poziom obronny w formie platformy lub ganku chroniony krenelażem. Wieżę otaczała nawodniona fosa oraz mur obronny oddalony od wieży o około 2,5 metra. Po jej południowej stronie mur poprowadzono po okręgu w większej odległości, tworząc mały dziedziniec. Badania archeologiczne wykazały, że w południowym odcinku muru obronnego znajdowała się niewielka wieża bramna, do której prowadził most. Wejście do wieży w formie ostrołukowego portalu znajdowało się na poziomie dziedzińca.

Piwnica i przyziemie wieży miały charakter gospodarczy, a piętra pierwsze, drugie i trzecie charakter mieszkalny. Najbardziej reprezentacyjne było drugie piętro, gdzie znajdowało się duże pomieszczenie ozdobione polichromiami o tematyce świeckiej. Rangę komnaty podkreślały dwa trójlistne okna we wnękach z kamiennymi ławami. Komnaty mieszkalne posiadały kominki i wykusze latrynowe.

Po śmierci Henryka I Jaworskiego właścicielem Siedlęcina został jego bratanek, książę świdnicki Bolko II Mały. Wdowa po Bolku, księżna Agnieszka, w 1369 roku sprzedała wieżę rycerzowi Janowi von Redern.

W 1575 roku górne piętra wieży zostały zniszczone przez pożar. Odbudowa zmieniła jej zwieńczenie. Nakryto ją czterospadowym dachem, tworząc strych wykorzystywany jako magazyn. Nadmurowano blanki i wstawiono w nie okna. W tym czasie do wieży bramnej dostawiono budynek mieszkalny. W następnym stuleciu, pomiędzy budynkiem mieszkalnym a południowo-wschodnim narożnikiem wieży, wzniesiono budynek kuchni.

W połowie XVII wieku wieża w Siedlęcinie stała się własnością rodu von Schaffgotsch 

Widok od południowego-wschodu, fot. ZeroJeden, V 2005

i pozostała w jego rękach do 1945 roku. Pod koniec XVIII wieku, w miejscu dawnej wieży bramnej i muru obronnego, powstał duży prostokątny budynek mieszkalny z sienią prowadzącą na wewnętrzny dziedziniec.

W 1887 roku inspektor podatkowy z Jeleniej Góry, Wilhelm Klose, odkrył pod grubą warstwą tynku średniowieczną polichromię zdobiącą ściany pomieszczenia trzeciej kondygnacji wieży. Malowidła pierwotnie mylnie interpretowane jako freski obrazujące historię Iwajna, przedstawiają cykl scen rycerskich z legend arturiańskich, w szczególności historię Sir Lancelota z Jeziora.

Po II wojnie światowej wieża stanowiła własność PGR-u. W 2001 roku została zakupiona przez Fundację „Zamek Chudów”. Po pracach porządkowych i konserwatorskich jest udostępniona do zwiedzania.

Wieża w Siedlęcinie jest uznawana za jedną z najbardziej znanych i najlepiej zachowanych wież mieszkalno-obronnych w Polsce. Szczególną wartość posiadają odkryte pod koniec XIX wieku polichromie, najstarsze na terenie Polski malowidła o tematyce 

Zdjęcie z początku XX wieku

świeckiej. Wykonane naturalnymi barwnikami na suchym tynku, zdobią południową i zachodnią ścianę drugiego piętra.

Pokaż na mapie