Zamek w Drawnie

a przesmyku dzielącym Jezioro Dubie na dwie części od X wieku istniał gród. W XII wieku znajdował się w granicach Wielkopolski, w końcu XIII wieku w wyniku ekspansji Brandenburczyków na wschód został włączony w granice Brandenburgii. Wówczas na przełomie XIII i XIV wieku von Wedelowie wznieśli w miejscu grodu murowany gotycki zamek. Trzykondygnacjowy prostokątny budynek zajmował część sztucznie podwyższonego wzgórza, i był włączony w ciąg kurtynowego muru otaczającego całe plateau. Brama znajdowała się po północnej stronie obwodu obronnego. Przed połową XIV wieku rozwijająca się od zachodu przyzamkowa osada otrzymała prawa miejskie i niedługo potem została otoczona murami miejskimi.

Zamek od terenów miejskich oddzielony był fosą, a z pozostałych stron zabezpieczeniem były stoki opadające do jeziora.

Na początku XV wieku Drawno było w posiadaniu Krzyżaków, w latach 1433-1435 zamek zdobyty został przez wojska polskie. Na przełomie XVI i XVII wieku został przebudowany na renesansową rezydencję, główny budynek otrzymał wtedy późnorenesansowe szczyty. Poza głównym budynkiem posiadał wtedy zabudowania wzdłuż zachodniego odcinka murów obwodowych.

W połowie XVII wieku został poważnie uszkodzony podczas potopu szwedzkiego, po czym opuszczony już się z ruiny nie podniósł.

Kolejne uszkodzenia z końca XVII i połowy XVIII wieku doprowadziły go do całkowitej ruiny. Do dziś 

fot. ZeroJeden, III 2002

zachowały się dwa narożniki głównego budynku.