Zamek w Drawnie

a przesmyku dzielącym Jezioro Dubie na dwie części od X wieku istniał gród. W XII wieku znajdował się w granicach Wielkopolski, w końcu XIII wieku w wyniku ekspansji Brandenburczyków na wschód został włączony w granice Brandenburgii. Wówczas na przełomie XIII i XIV wieku von Wedelowie wznieśli w miejscu grodu murowany gotycki zamek. Trzykondygnacjowy prostokątny budynek zajmował część sztucznie podwyższonego wzgórza, i był włączony w ciąg kurtynowego muru otaczającego całe 

fot. ZeroJeden, III 2002

plateau. Brama znajdowała się po północnej stronie obwodu obronnego. Przed połową XIV wieku rozwijająca się od zachodu przyzamkowa osada otrzymała prawa miejskie i niedługo potem została otoczona murami miejskimi.

Zamek od terenów miejskich oddzielony był fosą, a z pozostałych stron zabezpieczeniem były stoki opadające do jeziora.

Na początku XV wieku Drawno było w posiadaniu Krzyżaków, w latach 1433-1435 zamek zdobyty został przez wojska polskie. Na przełomie XVI i XVII wieku został przebudowany na renesansową rezydencję, główny budynek otrzymał wtedy późnorenesansowe szczyty. Poza głównym budynkiem posiadał wtedy zabudowania wzdłuż zachodniego odcinka murów obwodowych.

W połowie XVII wieku został poważnie uszkodzony podczas potopu szwedzkiego, po czym opuszczony już się z ruiny nie podniósł.

Kolejne uszkodzenia z końca XVII i połowy XVIII wieku doprowadziły go do całkowitej ruiny. Do dziś zachowały się dwa narożniki głównego budynku.