oczątki miejscowości Zawada sięgają XIII wieku. Pod koniec XVI wieku wieś i okoliczne dobra stały się własnością Stanisława Ligęzy z Bobrku, który prawdopodobnie w tym okresie wzniósł w Zawadzie obronny kasztel. W XVII wieku Mikołaj Ligęza rozbudował rodową siedzibę w okazały zamek z czterema basztami.
Po bezpotomnej śmierci Jana Kazimierza Ligęzy, ostatniego z rodu, majątek przeszedł w ręce jego siostry, Felicji, żony Jana Walewskiego. Następnie Zawada należała do
Drzeworyt, Przyjaciel Ludu 20, 1838 ze zbiorów Biblioteki Instytutu Badań Literackich PAN
Przebendkowskich i Radziwiłłów.
W 1816 roku Anna Radziwiłł wniosła zamek wraz z ""państwem dębickim"" jako wiano ślubne do hr. Atanazego Raczyńskiego z Małaszyna, ambasadora Prus. W 1820 roku Raczyński przystąpił do przebudowy znajdującego się w ruinie zamku, który wcześniej służył jako magazyn zboża. Po kilku latach prac powstała neogotycka rezydencja. Piętrową budowlę z czterema basztami zwieńczono dwuspadowym dachem. Główną, wschodnią fasadę zaprojektował Karol Fryderyk Schinkl, a pozostałe – sam Raczyński. Od zachodu do zamku dobudowano skrzydło ze schodkowymi szczytami.
Podczas I wojny światowej, 27 września 1914 roku, zamek został ograbiony i podpalony przez wojska rosyjskie. W 1915 roku wycofujący się Rosjanie ponownie podpalili zamek, doprowadzając do jego całkowitego zniszczenia.
W latach 20. XX wieku Edward Bernard Raczyński rozebrał ruiny zamku, a obok zachowanego fragmentu pałacu wybudował willę w stylu śródziemnomorskim.
Po II wojnie światowej majątek Raczyńskich został znacjonalizowany i przekształcony
Zamek na widokówce z okresu międzywojennego
w PGR oraz stadninę koni. Po 1989 roku kompleks popadł w ruinę. Obecnie jest własnością prywatną i nie jest udostępniony do zwiedzania. Zachowała się jedna z baszt otoczona neogotyckimi dobudówkami oraz fragment muru.