ród obronny w Uniejowie istniał już w początkach XII wieku. Pierwsza pisemna wzmianka o Uniejowie pochodzi z 1136 roku, z bulli gnieźnieńskiej.
Pierwszy zamek w Uniejowie na pewno stał już w 1331 roku, kiedy został uszkodzony przez Krzyżaków podczas najazdu na gród Spycimierz. Nie ma pewności jednak, czy stał w tym miejscu co późniejsze założenie. Kolejna wyprawa krzyżacka w 1339 roku zakończyła się zniszczeniem zamku.
Około połowy XIV wieku arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria Skotnicki wzniósł w obecnym miejscu nowy zamek na sztucznie usypanym niewielkim wzniesieniu, na lewym brzegu Warty, w otoczeniu parku. Zamek stanowił uzupełnienie systemu kazimierzowskich twierdz granicznych.
Został założony na planie prostokąta o bokach 23x29 metrów i wzniesiony
Zamek w Uniejowie na rysunku Jana Olszewskiego z 1904 roku
z cegły na podmurówce z kamienia polnego łączonego zaprawą wapienną. W centrum znajdował się brukowany dziedziniec w kształcie kwadratu. Brama wjazdowa znajdowała się w kurtynowym murze południowym, gdzie przerzucony był most zwodzony łączący zamek z miastem. Od strony zachodniej znajdowało się jedyne skrzydło mieszkalne - trzykondygnacjowy budynek podzielony na dwie izby w najniższej kondygnacji. Przy tym budynku na dziedzińcu stała niewielka kapliczka. Zamek z racji lokalizacji nad Wartą i otoczenia z pozostałych stron fosami i mokradłami był trudną do zdobycia warownią.
Do zewnętrznej strony wschodniego muru dostawiona była okrągła wieża (donżon) o średnicy 9 i wysokości 25 metrów, wsparta trzema skarpami. Wejście do wieży znajdowało się na wysokości 13 metrów i prowadziły do niego kręcone schody w przyporze północno-zachodniej, dostępne z ganku obronnego obiegającego mury obronne.
Zamek mieścił bibliotekę i archiwum arcybiskupie, organizowano tu też zjazdy i sejmiki województwa sieradzkiego. Był również refugium dla skarbca i archiwum katedralnego w Gnieźnie. W czasie wojny trzynastoletniej przechowywano w zamkowym skarbcu skrzynię, która mieściła
fot. ZeroJeden, V 2005
głowę św. Wojciecha, relikwie św. Gedeona oraz towarzyszek św. Urszuli, a także pastorały, srebrne lichtarze oraz złotą monstrancję i kielich arcybiskupa Skotnickiego. Zamek pełnił również funkcję więzienia dla innowierców, m.in. husytów.
W 1381 roku warownię zdobył Bernard z Grabowa, mury nie ucierpiały znacznie, ale zniszczone zostało wyposażenie.
Około połowy XV wieku zamek rozbudowano otaczając drugim obwodem murów, nieco niższych niż pierwotne. Przy narożnikach skrzydła mieszkalnego w międzymurzu stanęły dwie czworoboczne wieże mieszkalne, tak jak i wcześniejszy budynek również trzykondygnacjowe. Bramę wjazdową zastąpiono kwadratową wieżą bramną, a południową część warowni otoczono zewnętrznym, niższym ciągiem murów obwodowych, tworząc międzymurze o szerokości około 6,5 metra.
W 1492 roku podczas wojny o Koźmin zamek został zdobyty przez Wawrzyńca Kośmidra Gruszczyńskiego.
Po zniszczeniach z tego okresu i pożarze z 1525 roku zamek został odbudowany około 1534 roku przez Stanisława z Gomolina, który zwracał uwagę już głównie na funkcje reprezentacyjne założenia. Nie zmieniając dotychczasowych budynków dobudował załamane skrzydło południowo-wschodnie w kształcie litery L, które połączyło okrągłą wieżę z bramną. W nowym skrzydle urządzono m.in. kaplicę z polichromią.
W latach 1627-1638 zamek był własnością Jana Wężyka, potem do 1652 roku - Macieja Łubieńskiego. Przebudowy dokonane przez nich nadały rezydencji obecny wygląd przez przedłużenie skrzydła południowego do narożnej wieży. Z tego też okresu pochodzi
fot. ZeroJeden, IV 2002
portal bramy wjazdowej. Przeprowadzane później prace remontowe nie zmieniły już kształtu biskupiej rezydencji. Między innymi podjęto takie prace po zniszczeniach z okresu wojen szwedzkich, po najeździe wojsk saskich w 1704 roku, a także później przez Krzysztofa Antoniego Szembeka.
W końcu XVIII wieku zamek został częściowo opuszczony po sekularyzacji dóbr kościelnych przejętych przez państwo pruskie. W 1796 roku część założenia zamkowego została wyremontowana i zaadaptowana na mieszkania dla dzierżawców. W 1836 roku otrzymał go generał Aleksander Toll. Podczas remontu przeprowadzonego przez jego potomków w połowie XIX wieku zachodni odcinek muru między dawnymi wieżami narożnymi zastąpiono tarasem oraz założono park przyzamkowy. Zachowano ogólny kształt założenia, jednak murom zamkowym nadano cechy klasycystyczne, jedynie okrągła wieża zachowała oryginalny gotycki wygląd.
Po pierwszej wojnie światowej w zamku urządzono pensjonat. Druga wojna pozostawiła po sobie ogromne zniszczenia, jednak w latach 1956-1967 założenie całkowicie odbudowano i urządzono w nim hotel, który mieści się tu do dziś.
W latach 2009-2013 prowadzono prace archeologiczne, podczas których odkryto fundamenty pięciobocznego przedbramia i pozostałości drewnianego mostu nad fosą. Po zakończeniu prac most zrekonstruowano.
Obecnie bryła zamku składa się z trójkondygnacyjnego zachodniego budynku mieszkalnego z narożną północno-zachodnią basztą. Pod kątem prostym przylega do niego skrzydło południowe z sienią przejazdową. Od strony wschodniej skrzydło mieszkalne
Wieża zamkowa na pocztówce z 1926 roku
łączy się z 25-metrową cylindryczną gotycką wieżą. Obwód zamykają mury obronne tworzące północne międzymurze. Skrzydła zwieńczone są dwuspadowymi, a baszta czterospadowym dachem krytym dachówką.
Włącz 3D
ód obronny 
