Zamek w Oławie

o zniszczeniu w okresie wojen husyckich pierwszego zamku oławskiego nową siedzibę książąt wznoszono od 1541 roku w nowym miejscu w północnej części miasta. W 1588 roku książę Joachim Fryderyk rozbudował ją w stylu renesansowym, a do prac zatrudnił architekta Bernarda Niuron. Podczas tej przebudowy wzmocniono też obronność zamku otaczając go ziemnymi fortyfikacjami z czterema narożnymi bastejami.

Kolejną rozbudowę przeprowadzał książę Chrystian od 1659 roku. Pracami kierowali włoscy mistrzowie Carlo Rossi i Luca Giovanni. Zamek uzyskał barokowy wystrój, a fortyfikacje zmodernizowano zastępując basteje bastionami. Po śmierci ostatniego piastowskiego księcia brzeskiego Jerzego Wilhelma zamek był jeszcze siedzibą jego matki, a potem przeszedł w ręce syka króla Jana III Sobieskiego Jakuba, 

Oława na miedziorycie Friedricha Bernharda Wernera z 1740 roku

który również miał ambicje królewskie, jednak nigdy nie zostały spełnione. W tym okresie zamek posiadał trzy duże, trzykondygnacjowe skrzydła oraz kilka mniejszych zabudowań. Zamek był siedzibą Jakuba Sobieskiego do 1734 roku, w 1741 roku dostał się w granice Prus i przeszedł na własność państwową. Od tego czasu zamek był użytkowany na urzędy i magazyny, w związku z czym powoli popadał w ruinę. W końcu drugiej wojny światowej zamek został zniszczony.

Po wojnie w latach 1952-1958 odbudowano jedno skrzydło zamkowe, a do lat siedemdziesiątych XX wieku istniały jeszcze ruiny murów od strony północnej oraz wieży bramnej, później te ruiny rozebrano.