

a

mek
w Ojcowie został wzniesiony przez Kazimierza Wielkiego, a podanie mówi, że nazwa castrum Oczec powstała na cześć jego ojca Władysława Łokietka, który
w pobliżu Ojcowa znalazł niegdyś ukrycie przed wrogimi wojskami. Ścisłe datowanie nie jest możliwe, jednak można założyć, że zamek powstał pomiędzy 1354 rokiem, kiedy król otrzymał od biskupstwa krakowskiego te ziemie, a 1370 rokiem, kiedy miał tu już siedzibę burgrabia Zaklika. Pierwotnie zamek składał się
z ośmiobocznej wieży ostatecznej obrony posadowionej na skałach górujących ponad pozostałą częścią wzgórza, obwodu murów obiegających nieregularnie wzgórze po jego krawędzi oraz
z czworobocznej wieży bramnej dostawionej do skał u stóp donżonu. Dom mieszkalny wzniesiono wzdłuż wschodniego odcinka obwodowych murów. Cypel odcięto od reszty wzniesienia głębokim przekopem, nad którym przerzucono zwodzony most. Kazimierz Wielki utworzył
w Ojcowie starostwo, pierwszym znanym starostą był Jan
z Korzkwi pod koniec XIV wieku.
W 1400 roku zamek został zastawiony przez Władysława Jagiełłę. Kolejnymi starostami byli przedstawiciele wielu zamożnych rodów, między innymi Szafrańcowie, Bonerowie, Myszkowscy i Korycińscy. O pracach budowlanych czy remontach za ich panowania nie ma informacji, prawdopodobnie jednak musiały być
|
Zamek na litografii Napoleona Ordy, 'Album Widoków', Seria 7, 1881 |
|
jakieś prowadzone, skoro dopiero
w 1620 roku odnotowany jest zły stan zamku. Prawdopodobnie nie był on używany do tego czasu jako stała siedziba swoich właścicieli. We wspomnianym dokumencie
z 1620 roku jest mowa o podjętej przez Mikołaja Korycińskiego odbudowie i rozbudowie warowni. Prace trwały długo, po śmierci Mikołaja były jeszcze kontynuowane przez jego synów Ferdynanda i Stefana.
W wyniku tych prac powstała okazała rezydencja
z nowym domem mieszkalnym umiejscowionym na wystającym na południe
w rejonie bramy wjazdowej cyplu skalnym. Budynek był podpiwniczony i miał dwie kondygnacje naziemne. Umieszczono
w nim między innymi kaplicę. Na środku dziedzińca znalazła się głęboka wykuta
w skale studnia.
Podczas potopu szwedzkiego najeźdźcy zajęli zamek prawdopodobnie bez walki i urządzili
w nim magazyn broni i żywności. Po wycofaniu się Szwedów zamek został wyremontowany przez Stanisława Korycińskiego, a
w 1676 roku starostwo ojcowskie objęli Warszyccy, a później Męcińscy i Morscy.
W 1721 roku starostą był Bogusław Łubieński,
|
Rekonstrukcja zamku w XVII wieku według Jana Salma, 'Leksykon zamków w Polsce' [ źródło] |
|
później Załuscy.
W 1787 roku na zamku był podejmowany Stanisław August Poniatowski, starostą wtedy,
z resztą ostatnim, był tu Teofil Załuski. Po rozbiorach Polski Pod koniec XVIII wieku zamek zaczął być zaniedbywany i popadł
w ruinę, ostatecznie mieszkańcy go opuścili
w 1826 roku. Gdy oddano go pod licytację zakupu dokonał Konstanty Wolicki, który kazał rozebrać znaczną część murów i budynków dla pozyskania materiału budowlanego. Kolejny właściciel, Wojciech Prendowski, nosił się wprawdzie
z zamiarem odbudowy zamku, zlecając plany wykonania tych prac znanemu architektowi Franciszkowi Marii Lanciemu, ale robót restauracyjnych nawet nie rozpoczął. Dopełnił natomiast dzieła zniszczenia, gdy
z gotyckich kamieni zamkowych kazał wznieść karczmę i browar. Ocalałą ośmioboczną wieżę
w 1913 roku obniżono obawiając się, że dolna część murów nie wytrzyma obciążenia.