Zamek w Miliczu

ród milicki, wzmiankowany w roku 1136, należał do wrocławskiej kapituły katedralnej przed rokiem 1155; położony był na prawym brzegu rzeki Baryczy na wschód od dzisiejszego miasta, na tzw. Górze Chmielowej. Pozostałości grodziska wykazują ślady bardzo wczesnego osadnictwa. Gród ten w XIII wieku był kasztelański, prawdopodobnie o dwuczłonowym układzie przestrzennym. Jako ośrodek administracyjno-wojskowy znacznego nadgranicznego obszaru odgrywał dużą rolę w dziejach Śląska. Tędy przebiegał stary trakt z Wrocławia do Poznania. W roku 1249 był tu już most na rzece Baryczy.

Zamek murowany, obecnie znajdujący się w ruinie, powstał, jak wskazują na to zachowane fragmenty murów, w połowie XIV wieku. W roku 1358 Milicz stanowił własność księcia Konrada Oleśnickiego. Zamek położony jest na lewym brzegu Baryczy, 

Kurt Bimler, Die Schlesischen Massiven Wehrbauten, 1942 [źródło]

po przeciwległej stronie aniżeli gród, na zachód od miasta, które powstało na miejscu dawnej osady targowej. Położony nizinnie, wśród zalewowych łąk nadbaryckich, otoczony głębokimi fosami. Zbudowany z cegły na planie nieregularnym, otoczony murem z wejściem od wschodu, z budynkiem mieszkalnym w południowej części dziedzińca. Pozostałe budynki były prawdopodobnie drewniane.

W roku 1492 Milicz przechodzi do Korony Czeskiej, a następnie w ręce prywatne. W roku 1508 wybudowano nową bramę. Po pożarze w roku 1536 wybudowano budynek z wielką salą, ze sklepieniem wspartym na jednym słupie w przyziemiu. W latach 1616 i 1651 Walenty Saebisch opracował nie zrealizowany projekt przebudowy zamku. W wieku XVII wzniesiono nowy budynek we wschodniej części zamku na miejscu dawnej bramy. W roku 1797 pożar niszczy zamek.