Zamek w D±brównie

 przesmyku między Jeziorem Wielkim i Małym D±browskim znajduj± się pozostało¶ci zamku krzyżackiego z pocz±tków XIV wieku. Niewielki zameczek wzniesiony w 1319 roku przez komtura dzierzgońskiego Lutera Braunchweiga pocz±tkowo był siedzib± wójta krzyżackiego. Badania archeologiczne odsłoniły fundamenty tego założenia, miało ono wymiary 25x25 metrów. Po uzyskaniu przez poblisk± osadę praw miejskich przyst±piono do budowy murów kamienno-ceglanych, w ich obręb wł±czony został zamek. Zamek nie miał przedzamcza, a od miasta oddzielał go mur parkanowy.

Pocz±tkowo wójtowie na zamku byli podlegli komturowi w Dzierzgoniu, a po 1340 roku komturowi w Ostródzie, odległej o 30 km. Wojska polskie pod±żaj±ce pod Grunwald spaliły i kompletnie zrujnowały zamek w 1410 roku. Na jego miejscu wzniesiono następny, nie ma jednak jakichkolwiek danych historycznych kiedy 

Zamek w D±brównie na fotografii z okresu międzywojennego

to nast±piło. Z krótkich zapisków archiwalnych wynika, że około 1508 roku wykonywano tu prace budowlane przy obiekcie warownym. Z innych zapisków wynika, że w 1516 roku zamek był już wybudowany.

W latach 1526-1540 zamek należy do Hansa von Gablentza, od 1544 do 1572 - do rodziny Olesnitzów, a potem aż do 1831 roku do Finck von Finckensteinów. W latach 1693-1696 zamek powiększono i przebudowano. Przebudowa nadała zespołowi charakter barokowy. Wzniesiono skrzydło wschodnie i południowe, także przy ¶redniowiecznych murach miejskich dobudowano nowy budynek.

Po przej¶ciu w ręce von Megenbornów pozostawał ich własno¶ci± do 1880 roku. W latach osiemdziesi±tych XIX wieku przebudowano wnętrza. W wieku XX należał do Straussów. W 1922 roku zburzono bramę miejsk± wchodz±c± w skład zabudowy zamku. Ostatnia przebudowa miała miejsce w latach 1929-1931.

W czasie ostatniej wojny zamek został zniszczony. Nie został już odbudowany. Do 1968 roku czę¶ciowo zachowało się skrzydło południowe.

Zamek jest ciekawym obiektem z dwóch względów - pierwotna najstarsza czę¶ć jest przykładem małego zameczku tylko dla potrzeb wójta, natomiast cało¶ć z resztkami rozległego parku przedstawia przykład siedziby ziemiańskiej jakich niewiele na tym terenie.