amek w Bobrku, położony w miejscowości Bobrek, ma historię sięgającą wczesnego średniowiecza. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1390 roku, wspominając o Mikołaju Strzale z Bobrka. Zamek natomiast po raz pierwszy wymieniony jest w dokumentachw 1408 roku.
Prawdopodobnie należał on już wcześniej do wojewody łęczyckiego Jana Ligęzy herbu Półkozic. Jako dziedzic zamku występuje on jednak dopiero w 1410 roku, kiedy dowodził chorągwią wojska pod Grunwaldem. Od Bobrka
Widok zamku na zdjęciu lotniczym, fot. ZeroJeden, VI 2019
przybrał on później nazwisko Jan Ligęza Bobrkowski. Dobra tutejsze ród Ligęzów nabył po 1390 roku.
Zamek, najpewniej murowany, powstał zapewne na przełomie XIV i XV wieku. Usytuowany był na sztucznie usypanym wzniesieniu, pośród rozlewiska rzeki Przemszy. Położenie przy szlaku handlowym z Krakowa na Morawy sugeruje jego strategiczne znaczenie i rozbudowane walory obronne. Zamek nad Przemszą znajdował się na południowo-zachodnim krańcu terytorium Rzeczpospolitej oraz z powodu przechodzących tędy szlaków handlowych na Morawy posiadał duże znaczenie zarówno militarne jak i gospodarcze. Obecnie trudno określić wygląd gotyckiego zamku, a badania archeologiczne są niezbędne do uzyskania pełnego obrazu.
W połowie XV wieku dobra Ligęzów w kluczu bobreckim zostały podzielone między kilku członków rodziny, lecz około 1467 roku całość majątku skupił Stanisław Ligęza. Ostatnim z Ligęzów w Bobrku był Adam, który zmarł bezpotomnie w 1624 roku. W 1640 roku klucz bobrecki stał się własnością Jana Wielopolskiego.
Podczas
fot. ZeroJeden, IV 2011
potopu szwedzkiego w 1655 roku zamek został zajęty przez generała szwedzkiego Witza. Wycofujący się Szwedzi ograbili i spalili obiekt. Zamek został odbudowany.
Pod koniec 1770 roku konfederaci barscy pod dowództwem Kazimierza Pułaskiego wykorzystali umocnienia w Bobrku do stworzenia linii obrony nad Wisłą. Po przegranej bitwie pod Lanckoroną w 1771 roku twierdza w Bobrku musiała się poddać.
Po śmierci Jana Józefa Wielopolskiego wdowa po nim, Teresa Wielopolska, postanowiła przebudować zniszczony zamek na klasycystyczny pałac. Wykorzystano niewielką część murów parteru, przypory od strony zachodniej oraz zamkowe piwnice ze sklepieniami.
Bobrecką linię Wielopolskich zakończył Ignacy Wielopolski. Jego córka Barbara, około 1830 roku wyszła za hrabiego Kazimierza Potulickiego herbu Grzymała, wnosząc mu dobra bobreckie w posagu.W roku 1877 Maria Gabriela Potulicka wyszła za księcia Bohdana Michała Ogińskiego herbu Oginiec.
Na początku XX wieku z inicjatywy księżnej Marii Ogińskiej pałac został przebudowany w stylu eklektycznym
Widok od południowego-wschodu na front pałacu, fot. ZeroJeden, VII 2004
z przewagą neo- i pseudobarokowego. Przed I wojną światową dobra bobreckie stały się własnością książąt Sapiehów. W 1939 roku ostatni właściciel, Książe Adam Zygmunt Sapieha, wywiózł najcenniejsze wyposażenie pałacu przed wkroczeniem Niemców.
Podczas okupacji w obiekcie umieszczono stację radarową oraz niemiecką żandarmerię. Po II wojnie światowej odebrany Sapiehom pałac zaadaptowano na szkołę. W latach 70-tych szkołę przeniesiono, a opuszczony zabytek popadł w ruinę.
W 2002 roku zdewastowany i wypalony budynek kupił Ziyad Raoof z zamiarem przekształcenia go w hotel. Obecnie trwają prace porządkowe, a plany odbudowy czekają na realizację.
Włącz 3D
mek 
