amek w Wyszynie, wzniesiony w połowie XVI wieku przez rodzinę Grodzkich herbu Dryja, stanowił ich główną rezydencję rodową. Zlokalizowany na skraju wsi, obiekt usytuowano w miejscu obronnym, na niewielkim wzniesieniu otoczonym stawami i bagnami. Dodatkowo cały kompleks otaczała nawodniona fosa, utrudniająca dostęp do murów.
Zamek zbudowano z cegły na planie regularnego czworoboku o wymiarach 64x55 metrów lub 36x58 metrów (rozbieżność w źródłach). Bryłę zamku tworzyły dwa równoległe, jednopiętrowe skrzydła zwieńczone attyką. Wewnętrzny dziedziniec od strony północnej zamykało wąskie skrzydło łączące oba budynki mieszkalne. Od południa dziedziniec zamykał mur kurtynowy z wieżą bramną pośrodku. Pierwotnie wjazd prowadził przez zwodzony most, nie po obecnej grobli.
Szczególną cechą zamku było sześć ośmiobocznych baszt, z których cztery usytuowane były w elewacji od strony wjazdu, a dwie w narożnikach przeciwległego boku. Baszty posiadały strzelnice dostosowane do broni palnej, rozmieszczone także w przyziemiu budynków mieszkalnych. Wewnętrzną stronę fosy wzmacniała drewniana palisada. Główne pomieszczenia i pokoje mieszkalne umiejscowiono na piętrze pałacu, a na parterze znajdowały
fot. ZeroJeden, VIII 2000
się m.in. kuchnia, spiżarnie, pokoje służby oraz strażnica. Zamkowy dziedziniec obiegały dwukondygnacyjne drewniane ganki.
W połowie XVII wieku Wyszyna przeszła w ręce rodu Gurowskich herbu Wczele. Nowi właściciele dokonali rozbudowy zamku oraz zmienili wystrój wnętrz. Na przełomie XVII i XVIII wieku mieszkał tam Melchior Gurowski, kasztelan poznański. Kolejne pokolenie Gurowskich przebudowało założenie i zmieniło wystrój wnętrz, pozbawiając je cech obronnych. Kres świetności zamku przyniosła konfederacja barska w 1770 roku, kiedy to wojska rosyjskie zajęły zamek i wysadziły w powietrze skrzydło północno-wschodnie (w którym mieściła się zbrojownia). Władysław Gurowski, syn Rafała Gurowskiego, kasztelana poznańskiego, został uwięziony przez Rosjan za udział w insurekcji kościuszkowskiej i pozbawiony wszelkich praw do dóbr wyszyńskich.
Niezamieszkana od 1781 roku rezydencja popadała w ruinę. Pod koniec XVIII wieku miejscowy ekonom doprowadził do rozbiórki części zamku, wykorzystując materiał budowlany do celów gospodarczych.
Zdjęcie lotnicze, fot. ZeroJeden, X 2021
W XIX wieku zrujnowany obiekt opisał Edward Raczyński we ""Wspomnieniach Wielkopolski"". Ostateczna rozbiórka zamku nastąpiła pod koniec XIX wieku, z powodu chęci pozyskania materiału budowlanego na pobliski folwark.
Do czasów współczesnych zachowała się jedna z baszt zamkowych, skromne pozostałości drugiej oraz fragmenty murów przyziemia. Ruiny otoczone stawami znajdują się na skraju wsi, na terenie prywatnym.
Włącz 3D
mek 
