Zamek w Szydłowie

ród lub zamek w Szydłowie istniał już prawdopodobnie w 1255 roku, kiedy przebywał tu ze swym dworem Bolesław Wstydliwy. Prawdopodobnie ta pierwsza książęca rezydencja mieściła się w miejscu obecnego kościoła Wszystkich Świętych. W XIV wieku Kazimierz Wielki otoczył murami Szydłów, który prawdopodobnie posiadał już wówczas prawa miejskie z pierwszej ćwierci XIV wieku. Zamek wzniesiony równocześnie z murami miejskimi tworzył z nimi jedną całość, zajmując zachodni narożnik miasta; teren miejski kończył się tu skarpą opadającą do doliny rzeczki Ciekącej. Zamkowe mury obejmowały nieregularnym wielobokiem powierzchnię 

Plan zamku w XIV wieku według Leszka Kajzera [źródło]

ponad 7000 m2. Wzdłuż południowego odcinka murów wznosił się główny budynek mieszkalny zamku, stanowiący rezydencję królewską. Budynek ten, którego ściany zachowały się do dziś w pełnej wysokości, ma plan prostokąta o bokach 13 i 35 metrów, a pierwotnie podzielony był na obydwu kondygnacjach na dwie izby. Od zewnątrz budynek posiadał ryzalit, prawdopodobnie mieszczący kaplicę zamkową. W narożniku zachodnim stały dwie cylindryczne wieże, z których znajdująca się w ciągu murów miała prawdopodobnie wysunięty na zewnątrz "dziób", co uwidacznia plan Bohdana Guerquin. Nieco większy w planie od rezydencji budynek administracyjny zamku umiejscowiony był w północnym narożniku dziedzińca, posiadał także dwie kondygnacje a przyziemie podzielone było na trzy komnaty. Wjazd do zamku znajdował się we wschodnim odcinku murów od strony miasta.

Zamek prawdopodobnie kilkakrotnie był uszkodzony wskutek nawiedzających miasto pożarów. W XV wieku rozebrano obie okrągłe wieże i w miejscu włączonej w ciąg murów wzniesiono kwadratową basztę zwaną Skarbczykiem, do której później dobudowano prostokątny budynek z przyporami. W 1528 roku podwyższono Skarbczyk o jedna kondygnację.

W 1541 roku Szydłów znów ucierpiał od pożaru, który doszczętnie zniszczył między innymi zabudowania zamkowe. Niedługo potem podjęto się odbudowy dawnej królewskiej siedziby i lustracja z 1564 roku wspomina już o zamku odbudowanym. W tym okresie jednak zamek nie spełniał już swoich dawnych funkcji rezydencji władców, mimo że odbudowę przeprowadzono w stylu renesansowym z dużym rozmachem.

Po pożarze z 1630 roku i zniszczeniach dokonanych przez wojska Szwedzkie podczas potopu w 1656 roku zamek odnowiono, a dotychczasowy 

fot. ZeroJeden, VI 2000

wjazd zastąpiono budynkiem bramnym. Jeszcze w 1723 roku z inicjatywy starosty Józefa Załuskiego przebudowano i zmodernizowano zamek, ale niedługo potem został opuszczony. W 1789 roku znajdował się już w stanie pogłębiającej się ruiny, a w 1822 roku resztki wystawiono na licytację z przeznaczeniem do rozbiórki. Planów nie zrealizowano, ale zabudowania nadal niszczały.

Od początków XX wieku rozpoczęto prace zabezpieczające. W okresie międzywojennym zakonserwowano również mury miejskie, a w latach 1945-1947 J.Żukowski prowadził prace które w znacznym stopniu przywróciły dawny wygląd murom zamkowym. Główny budynek został wtedy nieco podwyższony i zwieńczony krenelażem. Później jeszcze odbudowano Skarbczyk i przeznaczono go na niewielkie muzeum. Ostatnie prace rozpoczęto w 1999 roku pod kierunkiem Leszka Kajzera.