amek w Siewierzu, położony nad Czarną Przemszą, ma swoje korzenie w słowiańskiej osadzie z przełomu IX i X wieku. W roku 1177 osada ta znalazła się we władaniu Piastów śląskich, a w 1276 roku uzyskała prawa miejskie. Pod koniec XII wieku w okolicach dzisiejszego kościoła św. Jana Chrzciciela funkcjonował gród kasztelański.
W 1330 roku książę cieszyński nabył Siewierz, tworząc z niego księstwo siewierskie. Na niewielkiej wyspie otoczonej rozlewiskami Czarnej Przemszy książę wzniósł gotycki zamek na planie nieregularnym. Pierwotne założenie obejmowało prawdopodobnie jednotraktowe budynki mieszkalne po stronie wschodniej. Najstarsza wzmianka źródłowa o zamku pochodzi z 1337 roku. W latach 1350-60 wał ziemny zastąpiono murem kurtynowym.
W 1443 roku biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki wykupił ziemię siewierską, włączając
fot. ZeroJeden, V 2000
ją do Korony jako księstwo biskupie. Dwa lata później biskup osiadł na zamku. W 1471-88 biskup Jan Rzeszowski zlikwidował południowy przejazd bramny, zastępując go nową bramą w północnej części obwodu, do której prowadził drewniany most. Od tego momentu zamek pełnił funkcję letniej rezydencji biskupów krakowskich, a ziemia siewierska zyskała autonomię. Biskupi rządzili księstwem przez starostów.
W latach 1533-74 biskup Piotr Tomicki rozpoczął przebudowę i rozbudowę gotyckiego zamku. Jego następca, biskup Franciszek Krasiński, dodatkowo opodatkował mieszkańców księstwa na utrzymanie zamku. Wzniesiono trzy trzykondygnacyjne skrzydła mieszkalne, tworząc wieloboczny dziedziniec. Zamek, zbudowany z wapienia dolomitowego i cegły, tworzył zwartą bryłę. Wejście od strony północnej wzmocniono potężną ośmioboczną wieżą bramną z podwójnym wjazdem. Wieżę poprzedzał owalny, dwukondygnacyjny barbakan z mostem zwodzonym. Fortyfikacje przystosowano do użycia broni palnej. Wnętrza zamku zyskały renesansowy
fot. ZeroJeden, III 2005
wystrój. Jan Konarski zmodernizował istniejący budynek bramny, przekształcając go w wieżę, a Franciszek Krasiński w latach 1572-77 wzmocnił przejazd bramny budując w jego osi dwukondygnacyjny barbakan z mostem zwodzonym.
Podczas „potopu” szwedzkiego, w 1655 roku, w zamku schroniły się wojska hetmana Stefana Czarnieckiego. Król szwedzki Karol Gustaw uznał to za złamanie neutralności i nakazał zajęcie miasta. Pobyt wojsk szwedzkich spowodował zniszczenia i straty. Po wycofaniu się Szwedów zamek został odbudowany i odnowiony przez Jana Małachowskiego i Felicjana Szaniawskiego. Na przełomie XVII i XVIII wieku przebudowano część budynków, wprowadzając elementy barokowe, w tym cebulastą nadbudowę wieży i dekoracyjne loggie.
Księstwo Siewierskie istniało do roku 1790, kiedy to Sejm Wielki zlikwidował je i przyłączył do Korony. Ostatnim księciem siewierskim był biskup Feliks Turski. Od tego momentu zamek zaczął popadać w ruinę. W czasie rozbiorów znajdował się najpierw w rękach Austrii, a następnie Rosji. W czasie
Widok od południowego-wschodu, fot. ZeroJeden, IV 2004
wojen napoleońskich był jeszcze wykorzystywany do celów wojskowych.
Mimo prowadzonych w latach 50-tych i 70-tych XX wieku prac zabezpieczających, zamek pozostawał ruiną. Nowy okres w ratowaniu ruin rozpoczął się w 1997 roku, kiedy to powołano Fundację „Zamek Siewierski” im. Księstwa Siewierskiego. W latach 2007-10 zrekonstruowano most prowadzący na zamek, wieżę zaadaptowano na punkt widokowy, wybrukowano dziedziniec oraz częściowo odbudowano ścianę południową zamku.
Obecnie obiekt jest udostępniony zwiedzającym. Zachowały się kamienno-ceglane mury skrzydeł mieszkalnych wsparte skarpami, relikty podziałów wewnętrznych, wieża bramna, fragmenty kamieniarki okiennej, portali, kolumn oraz częściowo zrekonstruowany barbakan. W podziemiach znajduje się wystawa
Włącz 3D
mek 
