(1533-86), ksi±żę siedmiogrodzki od 1571, król polski od 1576, syn wojewody siedmiogrodzkiego Stefana; wybrany głosami głównie szlachty przeciwko kontrkandydaturze cesarza Maksymiliana II, popierany m.in. przez J. Zamoyskiego; 1576 po¶lubił królow± polsk± Annę Jagiellonkę; zwolennik wzmocnienia władzy królewskiej, w polityce wewnętrznej lawirował między ¶redni± szlacht± a magnatami. W 1577 prowadził wojnę z przeciwstawiaj±cym mu się Gdańskiem (zwycięstwo wojsk królewskich pod Tczewem), zakończon± kompromisem; w wyniku wojny z Moskw± (3 zwycięskie kampanie 1579-81, opanowanie Połocka i Wielkich Łuków, oblężenie Pskowa) na mocy rozejmu w Jamie Zapolskim przył±czył do Polski Inflanty (zamki inflanckie) i ziemię połock±; utworzyl Trybunał Koronny (1578) i Trybunał Litewski (1581), które uzyskały uprawnienia najwyższego s±du apelacyjnego (należ±ce uprzednio do s±du królewskiego); dokonał reform wojskowych, m.in. zorganizował tzw. piechotę wybranieck±, zmodyfikował uzbrojenie jazdy, wzmocnił artylerię, otoczył opiek± inżynierię wojskow±, podniósł wileńskie kolegium jezuickie do godno¶ci akademii (1578); zwolennik tolerancji religijnej.